ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ ΦΑΣΙΣΜΟΣ

....τα μέλη της Χ.Α. «δεν μπορούν να συγχωρήσουν ότι ο Μανώλης Γλέζος και ο Λάκης Σάντας υπέστειλαν τη ναζιστική σημαία από τον βράχο της Ακρόπολης...!!!!

Τα «άκρα» και το «κέντρο» του Δημήτρη Μπελαντή

Η συζήτηση για τα «άκρα» του πολιτικού φάσματος έχει ανοίξει τον τελευταίο καιρό με πρωτοβουλία σημαντικών κυβερνητικών στελεχών, όπως ο Υπουργός Δημόσιας Τάξης Ν. Δένδιας. Σύμφωνα με αυτόν τον «λόγο», υπάρχει μια θεμελιώδης διάκριση ανάμεσα στο «συνταγματικό» πολιτικό φάσμα, το οποίο πολιτεύεται με κανόνα την «ηπιότητα», το νόμο, το κοινοβούλιο και τον ειρηνικό διάλογο, και στα (δυο) πολιτικά άκρα (όπου εντάσσει την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και την αναρχία από τη μια πλευρά, και την «Χρυσή» Αυγή από την άλλη). Τα άκρα εγγενώς έχουν σχέση με την βία, την οποία αναπαράγουν συνεχώς, τόσο ως υλική βία, όσο και μέσα από λόγους πολιτικά οξείς, δηλώσεις που σπέρνουν την κοινωνική αναταραχή. Τα άκρα, ακόμη και αν τυπικά κινούνται εντός του δημοκρατικού πολιτεύματος, επιδιώκουν την υπονόμευσή του και τελικά την ανατροπή του. Αυτό το προωθούν αμφισβητώντας ιδεολογικά αλλά και έμπρακτα τη συνταγματική νομιμότητα.
Είναι βέβαιο ότι αυτή η συλλογιστική βάζει στο ίδιο τσουβάλι εμφανώς διαφορετικά πράγματα: την επιθετική βία και τα πογκρόμ  της «Χρυσής Αυγής» κατά μεταναστών, απεργών, αγωνιστών της Αριστεράς, τους ναζιστικούς χαιρετισμούς, τον ταξικά αιχμηρό λόγο, την θεμιτή  αυτοάμυνα των διαδηλωτών, τους «μπαχαλάκηδες», τις μαχητικές  απεργίες, τις καταλήψεις κτιρίων  κ.α. Όπως λέει και ο Σαμαράς, τα άκρα μας γυρνούν στην Βαϊμάρη.
Η ιστορία της «θεωρίας των άκρων»
Η ρητορική αυτή της κυβέρνησης έχει μακρά ιστορική διαμόρφωση. Ουσιαστικά, ξεκινά από την εποχή όπου ο ολιγαρχικός κοινοβουλευτισμός του 19ου αιώνα μετασχηματίζεται στη μαζική δημοκρατία του εικοστού. Η είσοδος των μαζών στην κοινοβουλευτική αρένα, με τη σταδιακή καθιέρωση της καθολικής ψηφοφορίας, δημιούργησε για ένα μεταβατικό διάστημα έντονους φόβους στην αστική τάξη για την ανάπτυξη των μαρξιστικών σοσιαλιστικών κομμάτων και την «χρήση», από αυτά, της νόμιμης πολιτικής δράσης ως όπλου για την κοινωνική ανατροπή. Σε αυτή την φάση, το άκρο είναι ένα και μόνο: αυτό της τότε σοσιαλιστικής Αριστεράς και των συνδικάτων. Ο αστισμός ταλαντεύεται για μια περίοδο ανάμεσα στην απαγόρευση του ενός  άκρου (νόμοι για τους σοσιαλιστές στην Γερμανία του 1870) και στην ελεγχόμενη νόμιμη δράση του, που ενίοτε αντιμετωπίζεται με εντατική καταστολή.    
Η πραγματικότητα μεταβάλλεται μετά τον Α’ ΠΠ, όταν στον πολιτικό στίβο  μπαίνουν κόμματα, τα  οποία αμφισβητούν όντως ριζικά την αστική δημοκρατία: τα κόμματα της Κομμουνιστικής Διεθνούς από την μια και τα φασιστικά από την άλλη. Στη Γερμανία θεσπίζεται το 1922 ο νόμος για την «προστασία της δημοκρατίας», ο οποίος εφαρμόζεται επιλεκτικά, κυρίως κατά τον κομμουνιστών - το1920ο αρχιπραξικοπηματίας στρατηγός Καππ πέφτει στα χαμηλά. Ενώ ο κρατικός και κυβερνητικός μηχανισμός καταδικάζουν «τα άκρα» στα λόγια, συμβαίνει μια εξέλιξη φαινομενικά παράδοξη. Το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, αν και κινείται γαλήνια σε ένα πολιτειακό  πλαίσιο όπου τα περισσότερα από τα αστικά κόμματα είναι κατά της «προδοτικής δημοκρατίας των Βερσαλλιών», αναγνωρίζει ως αμιγή άκρα μόνο τον φασισμό και τον μπολσεβικισμό. Έτσι, παρά τα λεγόμενα, αποκηρύσσει μετά βδελυγμίας την τακτική ενότητα με το «ακραίο» ΚΚΓ, και επιζητεί την συνεργασία του συνταγματικού τόξου (μαζί με το Καθολίκό Κέντρο, το DDP και άλλες μικρότερες δυνάμεις, βλ. και Χ.Βίνκλερ «Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης). Παρά το ότι ως κυβερνητικό κόμμα καταστέλλει το «άγριο» εργατικό κίνημα με σφαίρες (Πρωτομαγιά του 1929, επί του υπουργού Severing), ελπίζει μέχρι πολύ αργά  ότι θα «ελέγξει» τους ναζί μέσα από την νομιμότητα. Χρόνια αργότερα, ο Κάουτσκυ θα κάνει  μάταια την αυτοκριτική του.
Η θεωρία των «δυο άκρων» θα επανέλθει στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου και θα γίνει όπλο των δυτικών δημοκρατιών κατά του κομμουνισμού . Η φιλοσοφική της θεμελίωση θα είναι η θεωρία του «ολοκληρωτισμού», η οποία τείνει να αγνοεί τους διαφορετικούς κοινωνικούς όρους διαμόρφωσης  του φασισμού και το σταλινισμού: δυο ακραίοι σχηματισμοί μαζικής απεύθυνσης και δράσης, οι οποίοι προβάλλουν μια μορφή « αυταρχικής κοινότητας», ενάντια στο άτομο και τα δικαιώματά του και πιστεύουν εγγενώς στην βία. Στην Γερμανία, η φιλοσοφία γίνεται  γρήγορα κρατική πράξη: το συνταγματικό δικαστήριο θα απαγορεύσει το 1956 συμμετρικά  το σχεδόν ανύπαρκτο ΚΚΓ και το ακροδεξιό NPD.  Ενδιαφέρον φαίνεται, ακόμη και για σήμερα, το σκεπτικό του: ένα κόμμα που έχει «ολοκληρωτικό στρατηγικό σκοπό» (η δικτατορία του προλεταριάτου), ακόμη και αν κινείται νόμιμα, καταχράται την νομιμότητα για να την καταλύσει. Αυτό ονομάζεται «ψυχρή επανάσταση».
Η επόμενη σκέψη είναι αυτής της «αυτοκτονίας της Βαϊμάρης» υπό την έννοια της ανοχής τότε των άκρων, εξέλιξη, την οποία τώρα (1956)  με την στερνή μας γνώση πρέπει να προλάβουμε. Μια απολύτως «δημοκρατική» ρητορεία καταλήγει στην θέση της μαχόμενης  δημοκρατίας:  «καμία ελευθερία στους εχθρούς της ελευθερίας».
Ο τέταρτος γύρος της «θεωρίας των άκρων» είναι αυτός της «αναθεωρητικής ιστορίας στα τέλη του ‘80. Με εμβληματική  κεντρική μορφή τον ιστορικό Έρνστ  Νόλτε, θα υποστηριχθεί ότι το άκρο του ναζισμού αναπτύχθηκε ως σχεδόν εύλογη αντίδραση απέναντι στον κηρυγμένο από τους κομμουνιστές Εμφύλιο Πόλεμο (1918-1945) και ακόμη ότι ακολούθησε τις μεθόδους του (παραλλαγές αυτής της άποψης υποστηρίζει στην Ελλάδα ο κύκλος του Σ. Καλύβα). Οι κομμουνιστές προκαλούν ένα κλίμα βίας, ανομίας και τάσης ολοκληρωτικού ελέγχου και οι φασίστες τους απαντούν αμυνόμενοι.
  
Το  βασικό πρόβλημα με την θεωρία των άκρων -πέρα από την πλαστή ταύτισή τους- είναι το γεγονός ότι προϋποθέτει ένα μη βίαιο και νομιμόφρον «αστικό κέντρο», βουτηγμένο στην νομιμότητα. Καλύπτει, έτσι, τον αυταρχισμό του «μεσαίου φάσματος» και του παρέχει την δυνατότητα να λειτουργήσει  ως πολιτικός διαιτητής, χρησιμοποιώντας, βεβαίως, και τη «νόμιμη βία». Αλλά και επιτρέπει σε περιόδους πολιτικής κρίσης, όπως η σημερινή, τη σύγκλιση α λά καρτ των «δημοκρατικών αστών» με τους φασίστες, όταν και αν το αριστερό/αντικαπιταλιστικό «άκρο» φαντάζει πιο απειλητικό, καθώς και την μερική υιοθέτηση της  φασιστικής ατζέντας από τους «κεντρώους». Η θεωρία του «μεγαλύτερου κινδύνου», συνέπεια της θεωρίας των δυο άκρων, καθορίζει και την  τελική επιλογή του «εσωτερικού εχθρού»

ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ 23-10-2012 ΚΑΙ ΕΚΔΗΛΩΣΗ 24-10-2012

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΔΙΚΑΣΤΙΚΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ

ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΩΝ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΩΝ ΑΘΗΝΑΣ                          Αθήνα, 22/10/2012

(Σ.Δ.Υ.Δ.Δ.Α.)                                                                             Αρ. πρωτ.: 40  

http://sdydda.blogspot.gr/             

                       

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ 23/10/2012 ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ 24/10/2012

Κατόπιν συνεννοήσεως με την Π.Ε.Υ.Γ.Δ.Δ., ενημερώνουμε όλους τους συναδέλφους ότι θα πραγματοποιηθούν:

Ø      την Τρίτη 23/10/2012 ώρα 9-11 π.μ. στην αίθουσα πολλαπλών χρήσεων (-1) συνέλευση των δύο πρωτοβάθμιων συλλόγων με κύριο θέμα τις μορφές κινητοποιήσεων

Ø      την Τετάρτη 24/10/2012 ώρα 1-3 μ.μ. στην αίθουσα πολλαπλών χρήσεων (-1) εκδήλωση στο πλαίσιο ενημέρωσης και συζήτησης για τις διεθνείς οικονομικές συνθήκες και εξελίξεις με ομιλητή το δημοσιογράφο κ. Άρη Χατζηστεφάνου.

Για το Δ.Σ. του Σ.Δ.Υ.Δ.Δ.Α.

Η Πρόεδρος                      H Γραμματέας

                Ιωάννα Κατσούλα               Φωτεινή Ροζή 

"τυπικά χαρακτηριστικά του πρωτο-φασισμού" του Ουμπέρτο Έκο

Αυτά τα χαρακτηριστικά δεν μπορούν να οργανωθούν σε ένα ενιαίο σύστημα· πολλά απ' αυτά αλληλοαναιρούνται, και είναι επίσης αντιπροσωπευτικά και άλλων μορφών δεσποτισμού ή φανατισμού. Η παρουσία ενός και μόνο απ' αυτά, όμως, αρκεί για να επιτρέψει στο φασισμό να συμπτυχθεί γύρω του.

1. Το πρώτο χαρακτηριστικό του πρωτοφασισμού είναι η λατρεία της παράδοσης. Η παραδοσιαρχία, βέβαια, είναι πολύ παλαιότερη από τον φασισμό. Δεν χαρακτήριζε μόνο την αντιεπαναστατική σκέψη των Καθολικών μετά τη Γαλλική Επανάσταση, αλλά γεννήθηκε στους ελληνιστικούς χρόνους, ως αντίδραση στον κλασικό ελληνικό ορθολογισμό. Στη λεκάνη της Μεσογείου, λαοί διαφόρων θρησκειών (που οι περισσότερες απ' αυτές είχαν γίνει δεκτές στο ρωμαϊκό πάνθεο) άρχισαν να ονειρεύονται κάποια αποκάλυψη που είχε συμβεί στην αυγή της ανθρώπινης ιστορίας. Αυτή η αποκάλυψη, σύμφωνα με τη μυστηριακή αίγλη που καλλιεργούσε η παραδοσιαρχία, είχε παραμείνει για πολύ καιρό κρυμμένη κάτω από το πέπλο γλωσσών που ήταν πια ξεχασμένες στα αιγυπτιακά ιερογλυφικά, στους κέλτικους ρούνους, στους παπύρους των σχεδόν άγνωστων θρησκειών της Ασίας.

Αυτή η νέα κουλτούρα έπρεπε να είναι συγκρητιστική. Ο συγκρητισμός δεν είναι απλά, όπως λένε τα λεξικά, «ο συνδυασμός διαφόρων μορφών πίστης και λατρευτικής πρακτικής»· ένας τέτοιος συνδυασμός πρέπει να ανέχεται τις αντιφάσεις. Καθένα από τα αρχικά μηνύματα περιέχει ψήγματα σοφίας, και όποτε έμοιαζαν να λένε διαφορετικά ή ασύμβατα πράγματα αυτό συνέβαινε μόνο και μόνο γιατί όλα παραπέμπουν, με αλληγορικό τρόπο, στην ίδια αρχέγονη αλήθεια.

Συνεπώς, δεν μπορεί να υπάρξει καμία πρόοδος στη γνώση. Η αλήθεια έχει ήδη καταγραφεί μια για πάντα, κι εμείς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να συνεχίζουμε να ερμηνεύουμε το δυσνόητο μήνυμά της.

Αν κοιτάξει κανείς τις βιβλιοθήκες διαφόρων φασιστικών καθεστώτων, θα βρει όλους τους μείζονες διανοητές της παραδοσιαρχίας. Η ναζιστική εσωτερική γνώση τρεφόταν με παραδοσιαρχικά, συγκρητιστικά και μυστικιστικά στοιχεία. Η πηγή που επηρέασε περισσότερο τις θεωρίες της νέας ιταλικής δεξιάς, ο Ιούλιος Έβολα, συνδύαζε το Άγιο Δισκοπότηρο με τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών, και την αλχημεία με την Αγία Ρωμαϊκή και Γερμανική Αυτοκρατορία. Και μόνο το γεγονός ότι η ιταλική δεξιά, για να δείξει πόσο ανοιχτό μυαλό διαθέτει, διεύρυνε αυτό τον κατάλογο ώστε να συμπεριλάβει και έργα του Ντε Μαιτρ, του Γκενόν και του Γκράμσι, αποτελεί ολοφάνερη απόδειξη συγκρητισμού.

Αν κοιτάξετε τα ράφια που, στα αμερικάνικα βιβλιοπωλεία, φέρουν την επιγραφή «Νέα Εποχή», θα βρείτε εκεί μέχρι και Άγιο Αυγουστίνο, ο οποίος, απ' ό,τι γνωρίζω, δεν ήταν φασίστας. Αλλά το να συνδυάζεις τον Άγιο Αυγουστίνο με το Στόουνχεντζ αυτό είναι σύμπτωμα πρωτοφασισμού.

2. Η παραδοσιαρχία συνεπάγεται την απόρριψη του μοντερνισμού. Και οι φασίστες και οι εθνικοσοσιαλιστές κυριολεκτικά λάτρευαν την τεχνολογία, ενώ οι διανοητές της παραδοσιαρχίας συνήθως την απορρίπτουν ως αντίθετη προς τις παραδοσιακές πνευματικές αξίες. Όμως, παρόλο που ο ναζισμός υπερηφανευόταν για τα βιομηχανικά του επιτεύγματα, ο εγκωμιασμός του μοντερνισμού δεν ήταν παρά η επιφάνεια μιας ιδεολογίας βασισμένης στην ιδέα Αίμα και Γη (Blut und Boden). Η απόρριψη του σύγχρονου κόσμου ήταν μεταμφιεσμένη σαν αντίκρουση του καπιταλιστικού τρόπου ζωής, αλλά αφορούσε κυρίως στην απόρριψη του Πνεύματος του 1789 (και του 1776, φυσικά). Ο Διαφωτισμός, η Εποχή του Ορθολογισμού, γίνεται αντιληπτή ως απαρχή της σύγχρονης αχρειότητας. Κατ' αυτή την έννοια, ο πρωτοφασισμός μπορεί να οριστεί ως ανορθολογισμός.

3. Ο ανορθολογισμός βασίζεται επίσης στη λατρεία της δράσης για τη δράση. Επειδή η δράση είναι από μόνη της όμορφη, πρέπει να αναλαμβάνεται πριν, ή χωρίς, οποιαδήποτε σκέψη. Η σκέψη είναι μια μορφή αποδυνάμωσης. Επομένως, η κουλτούρα είναι ύποπτη, στο βαθμό που ταυτίζεται με την κριτική στάση. Η καχυποψία απέναντι στον κόσμο της διανόησης αποτελούσε πάντοτε σύμπτωμα του πρωτοφασισμού, από την υποτιθέμενη ρήση του Γκέμπελς («όταν ακούω να μιλάνε για κουλτούρα αρπάζω το όπλο μου») μέχρι τη συχνή χρήση εκφράσεων όπως «εκφυλισμένοι διανοούμενοι», «κουλτουριάρηδες», «παρηκμασμένοι σνομπ», «τα πανεπιστήμια είναι φωλιές κομμουνιστών». Οι επίσημοι φασίστες διανοούμενοι ασχολούνταν κυρίως με το να επιτίθενται στον σύγχρονο πολιτισμό και την αριστερή διανόηση, που έχουν προδώσει τις παραδοσιακές αξίες.

4. Καμιά συγκρητιστική πίστη δεν αντέχει στην αναλυτική κριτική. Το κριτικό πνεύμα κάνει διακρίσεις μεταξύ των εννοιών, και αυτές οι διακρίσεις αποτελούν σημάδι μοντερνισμού. Στον σύγχρονο πολιτισμό, η επιστημονική κοινότητα επαινεί τη διαφωνία ως μέθοδο βελτίωσης της γνώσης. Για τον πρωτοφασισμό, η διαφωνία είναι προδοσία.

5. Εξάλλου, η διαφωνία αποτελεί σημάδι ποικιλομορφίας. Ο πρωτοφασισμός καλλιεργεί και αναζητεί τη συναίνεση με το να οξύνει και να εκμεταλλεύεται το φυσικό φόβο του διαφορετικού. Η πρώτη έκκληση ενός φασιστικού ή πρώιμου φασιστικού κινήματος είναι η έκκληση ενάντια στους παρείσακτους. Επομένως, ο πρωτοφασισμός είναι εξ ορισμού ρατσιστικός.

6. Ο πρωτοφασισμός πηγάζει από την ατομική ή κοινωνική απογοήτευση. Αυτός είναι και ο λόγος που ένα από τα πιο τυπικά χαρακτηριστικά των φασιστικών καθεστώτων του παρελθόντος ήταν η επίκληση προς μια απογοητευμένη μεσαία τάξη που μαστιζόταν από μια οικονομική κρίση ή ένιωθε πολιτικά εξευτελισμένη και φοβισμένη από την πίεση που ασκούσαν οι χαμηλότερες κοινωνικές τάξεις. Στην εποχή μας, που οι παλιοί «προλετάριοι» είναι πλέον μικροαστοί (και τα λούμπεν στοιχεία είναι κατά κανόνα αποκλεισμένα από την πολιτική σκηνή), ο φασισμός του αύριο θα βρει το ακροατήριό του σ' αυτή τη νέα πλειοψηφία.

7. Στους ανθρώπους που νιώθουν πως δεν έχουν πλέον ξεκάθαρη κοινωνική ταυτότητα, ο πρωτοφασισμός λέει πως το μοναδικό τους προνόμιο είναι το πιο κοινό, ότι έχουν γεννηθεί στην ίδια χώρα. Αυτή είναι και η απαρχή του εθνικισμού. Άλλωστε, το μοναδικό πράγμα που μπορεί να δώσει ταυτότητα στο έθνος είναι οι εχθροί του. Έτσι, στη ρίζα της πρωτοφασιστικής ψυχολογίας υπάρχει μια εμμονή με τις συνωμοσίες, ιδιαίτερα τις διεθνείς. Οι οπαδοί πρέπει να νιώθουν πολιορκημένοι. Ο πιο εύκολος τρόπος να πολεμήσεις μια συνωμοσία είναι η επίκληση στην ξενοφοβία. Αλλά η συνωμοσία πρέπει να έχει και εσωτερικούς μοχλούς: οι Εβραίοι είναι συνήθως ο καλύτερος στόχος, γιατί έχουν το πλεονέκτημα να είναι ταυτόχρονα και εσωτερικοί και εξωτερικοί εχθροί. Στις Η.Π.Α., ένα εμφανές δείγμα συνωμοσιολογικής εμμονής βρίσκεται στο βιβλίο του Πατ Ρόμπερτσον Η Νέα Τάξη Πραγμάτων, αλλά, όπως έχουμε δει πρόσφατα, υπάρχουν και πολλά άλλα.

8. Οι οπαδοί πρέπει να νιώθουν ταπεινωμένοι από τον επιδεικτικό πλούτο και την δύναμη των εχθρών τους. Όταν ήμουν μικρό παιδί, μου είχαν μάθει ότι οι Εγγλέζοι είχαν πέντε γεύματα τη μέρα. Έτρωγαν πιο συχνά από τους φτωχούς αλλά νηφάλιους Ιταλούς. Και ότι οι Εβραίοι είναι πλούσιοι και βοηθάνε ο ένας τον άλλο μέσω ενός μυστικού δικτύου αμοιβαίας αρωγής. Έτσι, με μια συνεχή μετατόπιση της ρητορικής εστίασης, οι εχθροί είναι ταυτόχρονα πολύ ισχυροί και πολύ αδύναμοι. Οι φασιστικές κυβερνήσεις είναι καταδικασμένες να χάνουν τους πολέμους τους, γιατί είναι εγγενώς ανίκανες να κάνουν μια αντικειμενική εκτίμηση της δύναμης του εχθρού.

9. Για τον πρωτοφασισμό, δεν υπάρχει αγώνας για τη ζωή· αντίθετα, η ζωή είναι ένας συνεχής αγώνας. Επομένως, ο ειρηνισμός ισοδυναμεί με συναλλαγή με τον εχθρό. Είναι κακός, γιατί η ζωή είναι ένας συνεχής πόλεμος. Αυτό, όμως, επιφέρει ένα «σύμπλεγμα Αρμαγεδδώνα». Εφόσον οι εχθροί πρέπει να ηττηθούν, θα πρέπει να υπάρξει μια τελική μάχη, μετά από την οποία το κίνημα θα έχει υπό τον έλεγχό του ολόκληρο τον κόσμο. Μια τέτοια «τελική λύση», όμως, θα σημάνει την αρχή μιας περιόδου ειρήνης, μιας Χρυσής Εποχής, πράγμα που έρχεται σε αντίφαση με το δόγμα του συνεχούς πολέμου. Κανείς φασίστας ηγέτης δεν έχει καταφέρει ποτέ να λύσει αυτό το πρόβλημα.

10. Ο ελιτισμός αποτελεί χαρακτηριστική διάσταση κάθε αντιδραστικής ιδεολογίας, στο βαθμό που είναι θεμελιωδώς αριστοκρατικός, και ο αριστοκρατικός και μιλιταριστικός ελιτισμός συνεπάγεται την περιφρόνηση προς τους αδύναμους. Ο πρωτοφασισμός μπορεί να εκφράσει μόνο έναν λαϊκό ελιτισμό. Κάθε πολίτης ανήκει στον καλύτερο λαό του κόσμου, τα μέλη του κόμματος είναι οι καλύτεροι πολίτες, κάθε πολίτης μπορεί (ή πρέπει) να γίνει μέλος του κόμματος. Αλλά δεν μπορεί να υπάρχουν πατρίκιοι χωρίς πληβείους. Ο Ηγέτης, που γνωρίζει ότι η εξουσία δεν του απονεμήθηκε δημοκρατικά αλλά την κατέκτησε με τη βία, γνωρίζει επίσης ότι η δύναμή του βασίζεται στην αδυναμία των μαζών· οι μάζες είναι αδύναμες, και γι' αυτό χρειάζονται και αξίζουν έναν ηγεμόνα. Και εφόσον η ομάδα είναι οργανωμένη ιεραρχικά (σύμφωνα με το στρατιωτικό πρότυπο), κάθε ηγέτης περιφρονεί τους υφισταμένους του, και καθένας απ' αυτούς περιφρονεί τους κατωτέρους του. Αυτό ενισχύει την αίσθηση του μαζικού ελιτισμού.

11. Μέσα σ' αυτή την προοπτική, όλοι μαθαίνουν πως πρέπει να γίνουν ήρωες. Σε κάθε μυθολογία, ο ήρωας είναι ένα εξαιρετικό ον, αλλά για την πρωτοφασιστική ιδεολογία ο ηρωισμός είναι ο κανόνας. Αυτή η λατρεία του ηρωισμού συνδέεται στενά με τη λατρεία του θανάτου. Δεν είναι τυχαίο ότι ένα από τα συνθήματα που είχαν οι ισπανοί φαλαγγίτες ήταν το «viva la muerte» («ζήτω ο θάνατος»). Στις μη φασιστικές κοινωνίες, ο απλός λαός μαθαίνει ότι ότι ο θάνατος είναι κάτι το δυσάρεστο που όμως πρέπει να το αντιμετωπίζει με αξιοπρέπεια· και οι πιστοί μαθαίνουν ότι είναι ένας οδυνηρός τρόπος για να περάσουν σε μια μεταφυσική ευτυχία. Αντίθετα, ο πρωτοφασίστας ήρωας αποζητά τον ηρωικό θάνατο, ο οποίος διαφημίζεται ως η μεγαλύτερη ανταμοιβή για μια ηρωική ζωή. Ο πρωτοφασίστας ήρωας ανυπομονεί να πεθάνει. Μέσα στην ανυπομονησία του, συχνά στέλνει κι άλλους ανθρώπους στο θάνατο.

12. Επειδή και ο συνεχής πόλεμος και ο ηρωισμός είναι δύσκολα παιχνίδια, ο πρωτοφασίστας μεταθέτει τον πόθο του για εξουσία στη σεξουαλική συμπεριφορά του. Έτσι προκύπτει ο ματσισμός [σ.τ.Μ.: το αντριλίκι] (που συνεπάγεται αφενός την περιφρόνηση προς τη γυναίκα και αφετέρου την καταδίκη παρεκκλινουσών ερωτικών συνηθειών, όπως η αγνότητα ή η ομοφυλοφιλία). Και επειδή και το σεξ είναι δύσκολο παιχνίδι, ο πρωτοφασίστας ήρωας προτιμά να παίζει με τα όπλα - σαν φαλλικό υποκατάστατο.

13. Ο πρωτοφασισμός βασίζεται σε έναν επιλεκτικό λαϊκισμό, έναν ποιοτικό λαϊκισμό, θα έλεγε κανείς. Σε μια δημοκρατία, οι πολίτες έχουν ατομικά δικαιώματα, αλλά οι πολίτες συνολικά έχουν πολιτική επιρροή μόνο από ποσοτική άποψη ακολουθούνται οι αποφάσεις της πλειοψηφίας. Για τον πρωτοφασισμό, όμως, τα άτομα ως άτομα δεν έχουν δικαιώματα, και ο Λαός γίνεται αντιληπτός σαν ποιότητα, σαν μια μονολιθική οντότητα που εκφράζει την Κοινή Βούληση. Και επειδή κανένα μεγάλο σύνολο ατόμων δεν μπορεί ποτέ να έχει κοινή βούληση, ο Ηγέτης παριστάνει το διερμηνέα τους. Έχοντας χάσει την εξουσία της αντιπροσώπευσης, οι πολίτες δεν πράττουν· καλούνται μόνο να παίξουν το ρόλο του Λαού. Έτσι, ο Λαός δεν είναι παρά ένα θεατρικό εφεύρημα. Για να πάρουμε μια γεύση ποιοτικού λαϊκισμού δεν χρειαζόμαστε πλέον την Πιάτσα Βενέτσια της Ρώμης, ούτε το Στάδιο της Νυρεμβέργης. Υπάρχει στο μέλλον μας ένας τηλεοπτικός ή διαδικτυακός λαϊκισμός, στον οποίο η συναισθηματική αντίδραση μιας επιλεγμένης ομάδας πολιτών θα μπορεί να παρουσιάζεται και να γίνεται αποδεκτή ως η Φωνή του Λαού.

Λόγω του ποιοτικού λαϊκισμού του, ο πρωτοφασισμός πρέπει να είναι κατά των «διεφθαρμένων» κοινοβουλευτικών κυβερνήσεων. Μια από τις πρώτες φράσεις που είπε ο Μουσολίνι στο ιταλικό κοινοβούλιο ήταν «Θα μπορούσα να μετατρέψω αυτό το βουβό και καταθλιπτικό μέρος σε στρατόπεδο για τις σπείρες μου» οι «σπείρες» είναι μια υποδιαίρεση της παραδοσιακής ρωμαϊκής λεγεώνας. Βέβαια, αμέσως βρήκε καλύτερο καταυλισμό για τις σπείρες του, αλλά λίγο αργότερα διέλυσε το κοινοβούλιο. Όποτε ένας πολιτικός αμφισβητεί τη νομιμότητα ενός κοινοβουλίου γιατί δεν αντιπροσωπεύει πλέον τη Φωνή του Λαού, αρχίζει και μυρίζει πρωτοφασισμό.

14. Ο πρωτοφασισμός μιλάει την «Νέα Ομιλία». Η Νέα Ομιλία επινοήθηκε από τον Όργουελ στο βιβλίο του 1984, ως επίσημη γλώσσα του Αγγλικού Σοσιαλισμού. Αλλά σε πολλές μορφές δικτατορίας συναντά κανείς πρωτοφασιστικά χαρακτηριστικά. Όλα τα ναζιστικά και φασιστικά σχολικά εγχειρίδια χρησιμοποιούσαν φτωχό λεξιλόγιο και στοιχειώδη σύνταξη, με σκοπό να περιορίσουν τη διάδοση των εργαλείων της σύνθετης και κριτικής σκέψης. Αλλά πρέπει να είμαστε σε θέση να αναγνωρίσουμε άλλα είδη Νέας Ομιλίας, ακόμα κι αν παίρνουν τη φαινομενικά αθώα μορφή ενός δημοφιλούς τοκ-σόου.

Το πρωινό της 27ης Ιουλίου 1943, έμαθα ότι, σύμφωνα με ραδιοφωνικές ανακοινώσεις, ο φασισμός είχε καταρρεύσει και ο Μουσολίνι είχε συλληφθεί. Όταν η μητέρα μου με έστειλε να αγοράσω την εφημερίδα, είδα ότι οι εφημερίδες στον κοντινότερο πάγκο είχαν διαφορετικούς τίτλους. Επιπλέον, αφού είδα τους τίτλους, συνειδητοποίησα ότι κάθε εφημερίδα έγραφε διαφορετικά πράγματα. Αγόρασα μία στην τύχη, και διάβασα στην πρώτη σελίδα ένα μήνυμα που το υπέγραφαν πέντε ή έξι πολιτικά κόμματα ανάμεσά τους η Χριστιανική Δημοκρατία, το Κομμουνιστικό Κόμμα, το Σοσιαλιστικό Κόμμα, το Κόμμα της Δράσης, και το Φιλελεύθερο Κόμμα.

Μέχρι τότε, πίστευα ότι υπήρχε μόνο ένα κόμμα σε κάθε χώρα, και ότι στην Ιταλία αυτό ήταν το Εθνικό Φασιστικό Κόμμα. Τώρα, ανακάλυπτα ότι στη χώρα μου μπορούσαν να υπάρχουν ταυτόχρονα διάφορα κόμματα. Καθώς ήμουν έξυπνο παιδί, κατάλαβα ότι όλα αυτά τα κόμματα δεν μπορεί να γεννήθηκαν μέσα σε μια νύχτα, άρα θα πρέπει να υπήρχαν εδώ και αρκετό καιρό ως μυστικές οργανώσεις.

Το μήνυμα στην πρώτη σελίδα πανηγύριζε για το τέλος της δικτατορίας και την επιστροφή της ελευθερίας: της ελευθερίας του λόγου, του τύπου, της πολιτικής σύμπραξης. Αυτές τις λέξεις, «ελευθερία», «δικτατορία» τις διάβαζα τώρα για πρώτη φορά στη ζωή μου. Χάρη σ' αυτές τις λέξεις, ξαναγεννήθηκα ως ελεύθερος δυτικός άνθρωπος.

Πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση, ώστε το νόημα αυτών των λέξεων να μην ξεχαστεί ξανά. Ο πρωτοφασισμός βρίσκεται ακόμα γύρω μας, πολλές φορές με πολιτικά. Θα ήταν πολύ ευκολότερο, για μας, αν εμφανιζόταν στην παγκόσμια σκηνή κάποιος και έλεγε «Θέλω να ξανανοίξω το Άουσβιτς, θέλω να παρελάσουν ξανά οι Μελανοχίτωνες στις ιταλικές πλατείες». Αλλά η ζωή δεν είναι τόσο απλή. Ο πρωτοφασισμός μπορεί να επιστρέψει με το πιο αθώο προσωπείο. Είναι καθήκον μας να τον αποκαλύπτουμε και να καταδεικνύουμε οποιαδήποτε από τις νέες εκφάνσεις του κάθε μέρα, σε κάθε μέρος του κόσμου. Και είναι καλό να θυμόμαστε τα λόγια που είπε ο Φραγκλίνος Ρούζβελτ στις 4 Νοεμβρίου 1938:

«Τολμώ να πω ότι, αν ποτέ η αμερικανική δημοκρατία πάψει να προχωρεί ως ζωντανή δύναμη και να προσπαθεί μέρα και νύχτα, με ειρηνικό τρόπο, να κάνει όλους τους πολίτες μας καλύτερους, τότε ο φασισμός θα δυναμώσει στη χώρα μας».

μερική τύφλωση ελληνο-αιγύπτιου μετά από ρατσιστική επίθεση

http://tvxs.gr/news/ellada/meriki-tyflosi-se-ellina-politi-ystera-apo-ratsistiki-epithesi

απεργία διαρκείας ......

http://www.nellypsarrou.com/index.php?option=com_content&task=view&id=323&Itemid=80

....  Ξέρει το πολιτικό σύστημα ότι πρέπει να κάνει μια καθολική και μαζική επίθεση για να τα χάσουμε, για να μην φτάνουμε αριθμητικά να είμαστε όπου πρέπει, για να λιγοστεύουμε από τον φόβο.

Και η λεηλασία της γης, του νερού,

της ζωής και του μέλλοντός μας να συνεχίζεται.

Όμως, υπάρχει μία λύση, ΕΝΑ ΜΕΤΩΠΟ που αποτελεί την απάντηση σε όλα αυτά τα χτυπήματα με μιας.

Και αυτό δεν είναι άλλο από την Απεργία διαρκείας.

Την μοναδική φράση που δεν μπορείς να ξεστομίσεις στα ΜΜΕ χωρίς να πέσουν διαφημίσεις σε κλάσματα δευτερολέπτου. ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ....

τράπεζα σπόρων

European Village
Μοναστηρίου 140 Ακαδημία πλάτωνος
Τηλέφωνο 211.2217260
info@european.village.org
 Έχουμε την χαρά και την ευθύνη να σας ανακοινώσουμε ότι ξεκινάμε στην Ακ.Πλάτωνα τράπεζα σπόρων.
Επιλέξαμε την Κυριακή 14 Οκτωβρίου σανημερομηνία έναρξης της τράπεζας σπόρων μας έτσι ώστε να είναι μέσα στιςημερομηνίες του διεθνούς  δεκαπενθήμερου δράσεων για την απελευθέρωσητων Σπόρων που έχει εξαγγείλει η γνωστή ακτιβίστρια Vandana Shiva απο 02 εώς 16 Οκτωβρίου. Σχετικό βίντεο στο YouTube εδώ.
Το πρόγραμμα της γιορτής μας είναι ως εξής:
14:00 - 16:00 Συλλογική κουζίνα
16:30 - 17:30 Μοίρασμα σπόρων παραδοσιακών ποικιλιών, 'εγκαίνια' της τράπεζας σπόρων του συνεργατικού Καφενείου
17:30 - 17:45 Παρουσίαση του δικτύου ανταλλαγής παραδοσιακών σπόρων 'Δρυάδες'
17:45 - 18:30 Εργαστήριο για την συλλογή και διατήρηση σπόρων.
18:30 - 19:00 Αυτάρκεια - διάσωση των σπόρων - θρεπτική αξία της τροφής υπο το πρίσμα της βιοδυναμικής. Μάριος Δεσσύλας
19:00- 19:40 Καλλιεργούμε τον δρόμο μας έξω από την κρίση. Το μήνυμα τηςΒαντάνα Σίβα για την Ελλάδα μέσω του ντοκυμαντέρ 'a seed for change'.Αλέξανδρος Οικονομίδης
19:40 - 19:50 Διαδικτυακή σύνδεση με Πελίτι
19:50 - 20:20 Προβολή ντοκυμαντέρ ' Εν αρχή ην ο Σπόρος'
20:20 - 20:50 Προβολή ντοκυμαντέρ 'Σπόροι που αντέχουν'
21:00 - 23:00 Παραδοσιακές μουσικές
Διαβάστε παρακάτω σχετικά αποσπάσματα και video.
A seed for change - Vandana interview,  Συνέντευξητης Vandana Shiva στον σκηνοθέτη Alex Ikonomidis. Ο Alex θα είναι στηνεκδηλωσή μας για να παρουσιάσει κομμάτι της κιηματογραφικής δουλείαςτου σχετικά με τους σπόρους.
Διακήρυξη της ΕλευθερίαςτωνΣπόρων – από την Dr. Vandana Shiva

1.Ο σπόρος είναι η πηγή της ζωής, είναι ο αυθορμητισμός της ζωής ναεκφράζεται, να αυτοανανεώνεται, να πολλαπλασιάζεται, να εξελίσσεται στοδιηνεκές σε καθεστώς ελευθερίας.
 2. O σπόροςείναι η ενσάρκωση της βιο-πολιτιστικής ποικιλομορφίας. Περιέχειεκατομμύρια χρόνια βιολογικής και πολιτιστικής εξέλιξης από το παρελθόνκαθώς επίσης και τις δυνατότητες χιλιετιών ενός μέλλοντος πουεκτυλίσσεται.
 3. Η Ελευθερία των Σπόρων είναι εκ γενετής δικαίωμα κάθε μορφής ζωής και αποτελεί τη βάση για την προστασία της βιοποικιλότητας.
 4.Η Ελευθερία των Σπόρων είναι εκ γενετής δικαίωμα κάθε γεωργού καιπαραγωγού τροφίμων. Το δικαίωμα των γεωργών να φυλάνε, να ανταλλάσσουν,να αναπτύσσουν, να διασταυρώνουν και να εμπορεύονται σπόρους είναι οπυρήνας της Ελευθερίας των Σπόρων. Όταν αυτή η ελευθερία υφαρπάζεται,οι γεωργοί παγιδεύονται στα χρέη και σε ακραίες περιπτώσεις αυτοκτονούν.
 5. Η Ελευθερία των Σπόρων είναι η βάση της Ελευθερίας της Τροφής, εφόσον ο σπόρος αποτελεί τον πρώτο κρίκο στην τροφική αλυσίδα.
 6. Η Ελευθερίατων Σπόρων απειλείται από τους σπόρους ευρεσιτεχνίας, οι οποίοιδημιουργούν μονοπώλια σπόρων και καθιστούν παράνομη τη φύλαξη καιανταλλαγή σπόρων από τους γεωργούς. Οι ευρεσιτεχνίες σπόρων είναι ηθικάκαι οικολογικά αδικαιολόγητες, αφού οι ευρεσιτεχνίες είναι αποκλειστικάδικαιώματα χρήσης τα οποία χορηγούνται για τις εφευρέσεις. Ο σπόρος δενείναι εφεύρεση. Η Ζωή δεν είναι εφεύρεση.
 7.Η Ελευθερία των Σπόρων διαφόρων πολιτισμών απειλείται από τηΒιοπειρατεία και την κατοχύρωση ευρεσιτεχνιών οι οποίες βασίζονται σεεγχώρια γνώση και βιοποικιλότητα. Η Βιοπειρατεία δεν είναι καινοτομία –είναι κλοπή.
 8.Η Ελευθερία των Σπόρων απειλείται από γενετικά κατασκευασμένους σπόρουςοι οποίοι μολύνουν τους αγρούς μας, αποκλείοντας για όλους τηδυνατότητα επιλογής μη γενετικά τροποποιημένης τροφής. Η Ελευθερία τωνΣπόρων των γεωργών απειλείται όταν (έχοντας ήδη μολύνει τιςκαλλιέργειες μέσω διασταυρώσεων) οι εταιρίες μηνύουν τους γεωργούς για«κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας».
 9.Η Ελευθερία των Σπόρων απειλείται από τη σκόπιμη μετατροπή των σπόρωναπό ανανεώσιμη αυτοδημιούργητη πηγή σε μη ανανεώσιμο προϊόνευρεσιτεχνίας. Η πλέον ακραία περίπτωση μη ανανεώσιμων σπόρων είναι η«Τεχνολογία Εξολοθρευτής» η οποία αναπτύχθηκε με σκοπό τη δημιουργίαστείρων σπόρων.
 10.Δεσμευόμαστε για την υπεράσπιση της Ελευθερίας των Σπόρων, ως τηνελευθερία των ποικιλόμορφων ειδών στην εξέλιξη, ως την ελευθερία τωνανθρώπινων κοινοτήτων να επανακτήσουν ένα κοινό αγαθό όπως είναι οιελεύθεροι σπόροι.

Με αυτό τον σκοπό, θα αποθηκεύουμε σπόρους.
Θα δημιουργήσουμε κοινοτικές τράπεζες σπόρων και βιβλιοθήκες σπόρων.
Δε θα αναγνωρίζουμε κανένα νόμο ο οποίος παράνομα καθιστά τους σπόρους πνευματική ιδιοκτησία των εταιριών.
Θα σταματήσουμε τις ευρεσιτεχνίες σπόρων.
  
Στη σελίδα του Πελίτι www.peliti.gr μπορείτε να βρείτε τις Προτάσεις για την Ελευθερία των Σπόρωνhttp://www.peliti.gr/pages/protasis_vandana.htm

storytelling

Ξεκινάμε λοιπόν. Στα Ιωάννινα ξεκινά αύριο 12/10 το ετήσιο εργαστήρι "Παραμύθι, μύθοι, όνειρα" και το βράδυ 13/10 θα δώσω την παράσταση αφήγησης "Παπούτσια από χαρτί. Ηπειρώτες και ηπειρώτισσες σπεύσατε. ΄Ενα Σαββατοκύριακο το μήνα.

Το Σάββατο  20/10 στην πρωτεύουσα, στο Δημοτικό θέατρο Καλλιθέας στις 20.00 ελάτε να ακούσετε το μουσικό παραμύθι μου 'Ο μεταλλαγμένος κακός λύκος" με τον γνωστό καρδιολόγο και συνθέτη Θανάση Δρίτσα και εμένα στην ανάγνωση του παραμυθιού. Εϊσοδος ελεύθερη και τραγούδια για κακούς, για εταιρίες, για μάγισσες της βιοτεχνολογίας και άλλα επίκαιρα.

Την Κυριακή 21/10 ξεκινάω για πρώτη φορά στην Ελλάδα το ετήσιο εργαστήρι "Παραμύθια ενάντια στην εξάρτηση" σε συνεργασία με το ΚΕΘΕΑ Διάβαση (10.00 -15.00 -μια Κυριακή τον μήνα).(εδώ και μια δεκαετία το εφαρμόζω στην Κύπρο)  Ελάτε να δούμε πως θα γίνουμε επιτέλους ανεξάρτητοι τώρα που η πατρίδα πλήρως εξαρτήθηκε. Όσο έχει καλό καιρό θα καθόμαστε και στην αυλή του υπέροχου νεοκλασσικού της Διάβασης.

Η ομάδα του Βόλου μετά από 20 χρόνια λειτουργίας βρίσκεται άστεγη (επίκαιρο φαινόμενο) και αναζητούμε χώρο κεντρικό. Θα βρούμε και θα ξεκινήσουμε. Λίαν συντόμως θα ξεκινήσει και το εργαστήρι "Μην Φοβάσαι.Παραμύθια ενάντια στον φόβο" στην Αθήνα, στο εργαστήρι Μαιρηβή. Εώς τότε να ακούτε τον μούστο που βράζει στα βαρέλια. Εάν δεν γίνει κρασί θα ξυνίσει. Ας προσέχουμε γιατί αυτό που έβραζε γύρω μας μας έχει ξυνίσει χιτλερικά. Καθήκον μας να κάνουμε κρασί τον μούστο που έχουμε στο δικό μας βαρελάκι και να κερνάμε τους άλλους. Το ξύδι το προσφέρουν οι σταυρωτήδες.
Καλά κρασιά
Στέλιος Πελασγός Δρ.

Επισκεφτείτε τον δικτυακό μας τόπο:

www.storytelling.gr

μουσικά γλέντια με πνευστά!

εργαστηρια εικαστικης θεραπειας 12 ως 14/10/12 δωρεάν

Ανοιχτά εργαστήρια εικαστικής θεραπείας, δραματοθεραπείας,
παιγνιοθεραπείας στο 6ο ART4MORE '12

Θα λάβουν χώρα αυτό το Σαββατοκύριακο στα πλαίσια του 6ου Φεστιβάλ ART4MORE '12 στο Pop Up 123, Πειραιώς 123, Κεραμεικός.

Δείτε το αναλυτικό πρόγραμμα των εργαστηρίων http://www.edra-coop.gr/images/stories/pdf/6art%20for%20more%20timetable.pdf.

Δήλωση συμμετοχής στο arts.edra@gmail.com.

 ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 12/10/12 ΣΑΒΒΑΤΟ 13/10/12 ΚΥΡΙΑΚΗ 14/10/12

  Ώρες Έκθεσης:
Παρασκευή 12/10: 16.00 - 23.00
Σάββατο 13/10: 11.00 - 23.00
Κυριακή 14/10: 11.00 - 23.00
 ΕΙΣΟΔΟΣ ΔΩΡΕΑΝ σε όλες τις δράσεις 

3ΩΡΗ ΣΤΑΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΔΙΚΑΣΤΙΚΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ

ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΩΝ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΩΝ ΑΘΗΝΑΣ                           Αθήνα, 9/10/2012

(Σ.Δ.Υ.Δ.Δ.Α.)                                                                             Αρ. πρωτ.: 36  

http://sdydda.blogspot.gr/                                                 

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΗΝ 3ΩΡΗ ΣΤΑΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΤΡΙΟ

             Ενόψη της επικείμενης επίσκεψης της Γερμανίδας Καγκελαρίου κας Μέρκελ, καλούμε όλους τους συναδέλφους να συμμετέχουν στην 3ωρη στάση εργασίας σήμερα, Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2012 στις 12:00, που έχει προκηρυχθεί από ΑΔΕΔΥ-ΓΣΕΕ και στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας την ίδια ημέρα στο Σύνταγμα στις 13:00.

               Η επίσκεψη αυτή σηματοδοτεί την πίεση της ευρωπαϊκής νεοφιλελεύθερης πολιτικής που ασκείται ολοένα και πιο έντονα και βασανιστικά στην ελληνική κοινωνία σε κάθε επίπεδο διαβίωσης.

               Η Ευρώπη των 2 ταχυτήτων είναι πια θλιβερό γεγονός που καταλύει το ιδεώδες της ισότητας μεταξύ των ευρωπαϊκών λαών. Ο ευρωπαϊκός νότος χειραγωγείται απροκάλυπτα...